Er was eens een echtpaar. Een heel uitzonderlijk paar.
Hij was een vlotte vent en maakte een solide indruk. Hij oogde krachtig van bot en had een gevoelig uiterlijk.
Hij was een vlotte vent en maakte een solide indruk. Hij oogde krachtig van bot en had een gevoelig uiterlijk.
Hij deed iets vaags in een bureau en was intelligent en geestig.
Kortom, hij was àf.
Zij was een knappe meid met een huid als roompap. Haar slanke lichaam bewoog zich op volmaakte benen, haar haar had de kleur van hoog-zomergraan en golfde precies zo. Ze was iets onduidelijks in het ziekenhuiswezen waar haar uiterlijk alleen al de patiënten genas.
Ook zij was àf.
–
Dit voorbeeldige echtpaar woonde al enige maanden in een huis dat, voorzien van bediendes, paste bij hun uiterlijk.
Zij hadden een taak.
Zij moesten de aarde bestuderen en hadden daartoe een aangepaste uitmonstering gekregen.
Tot op een dag…
–
‘Schat,’ zei hij aan het ontbijt, ‘ik verveel me.’
‘Ik ook, ‘ was haar antwoord. ‘Vind je niet dat we ons beter moeten aanpassen? De mensen om me heen zijn geen van allen zo fatsoenlijk en saai als wij.’
Hij knikte. ‘Dat was mij ook opgevallen. Ik ben finaal uitgekeken op dit spionnenbaantje. We nemen stiekem ontslag.’
Ze dacht na. ‘Zullen we eerst leren ons te gedragen als echte mensen? Om te weten hoe te lachen?’ Om te beginnen haalde ze hard en gorgelend haar neus op.
Hij keek haar uilig aan en vroeg: ‘Is dat grappig?’
‘Weet ik niet, maar ik hoor en zie de hele dag hun lijfelijke functies en ze vervelen zich geen moment.’
Hij bekeek haar wat kritischer.
‘Misschien moeten we wat lelijker worden. Zo onecht als wij erbij lopen zie je alleen in hun films.’
‘Bedoel je dit?’ Ze trok anderhalve tand uit haar bovengebit. Hij staarde haar verbouwereerd aan en schoot in een aardse lach.
‘Nee, dan dit.’ Hij rukte een dot haar uit zijn achterhoofd en plakte het met appelstroop onder zijn neus, ‘een aardse snor, ha, eh, ha’.
Ze raakten door het dolle. Ze verschoven hun oren tot ze klapperden en knoopten hun kleren scheef dicht, draaiden broekritsen naar achteren, ze smeerden mayonnaise op hun hoofd ter blondering.
Ze lachten zich suf.
—
Morgen de rest.
Kortom, hij was àf.
Zij was een knappe meid met een huid als roompap. Haar slanke lichaam bewoog zich op volmaakte benen, haar haar had de kleur van hoog-zomergraan en golfde precies zo. Ze was iets onduidelijks in het ziekenhuiswezen waar haar uiterlijk alleen al de patiënten genas.
Ook zij was àf.
–
Dit voorbeeldige echtpaar woonde al enige maanden in een huis dat, voorzien van bediendes, paste bij hun uiterlijk.
Zij hadden een taak.
Zij moesten de aarde bestuderen en hadden daartoe een aangepaste uitmonstering gekregen.
Tot op een dag…
–
‘Schat,’ zei hij aan het ontbijt, ‘ik verveel me.’
‘Ik ook, ‘ was haar antwoord. ‘Vind je niet dat we ons beter moeten aanpassen? De mensen om me heen zijn geen van allen zo fatsoenlijk en saai als wij.’
Hij knikte. ‘Dat was mij ook opgevallen. Ik ben finaal uitgekeken op dit spionnenbaantje. We nemen stiekem ontslag.’
Ze dacht na. ‘Zullen we eerst leren ons te gedragen als echte mensen? Om te weten hoe te lachen?’ Om te beginnen haalde ze hard en gorgelend haar neus op.
Hij keek haar uilig aan en vroeg: ‘Is dat grappig?’
‘Weet ik niet, maar ik hoor en zie de hele dag hun lijfelijke functies en ze vervelen zich geen moment.’
Hij bekeek haar wat kritischer.
‘Misschien moeten we wat lelijker worden. Zo onecht als wij erbij lopen zie je alleen in hun films.’
‘Bedoel je dit?’ Ze trok anderhalve tand uit haar bovengebit. Hij staarde haar verbouwereerd aan en schoot in een aardse lach.
‘Nee, dan dit.’ Hij rukte een dot haar uit zijn achterhoofd en plakte het met appelstroop onder zijn neus, ‘een aardse snor, ha, eh, ha’.
Ze raakten door het dolle. Ze verschoven hun oren tot ze klapperden en knoopten hun kleren scheef dicht, draaiden broekritsen naar achteren, ze smeerden mayonnaise op hun hoofd ter blondering.
Ze lachten zich suf.
—
Morgen de rest.
Per ongeluk te grote letters…
LikeLike
Er zijn wezens op deze aarde die uit de ruimte te lijken komen.
Zo ontstaat de boven en onderkant van de samenleving, maar een scheet werkt ook heel goed. Hans
LikeGeliked door 1 persoon
Die heb ik niet ingebouwd, vergeten. ☻
LikeLike
Echt LOL dit! 😂
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. Lig er maar niet wakker van. ☻
LikeGeliked door 1 persoon
Ik lig te wachten op Klaas Vaak… 😳
LikeGeliked door 1 persoon
O jé, dat is minder. Rozenkrans bidden? Tot duizend tellen?
LikeLike
Hahaha ik wil ook zo kunnen spelen met mijn uiterlijk….lijkt mij geweldig!
LikeGeliked door 1 persoon
Een dot har afknippen is een begin. 😀
LikeLike
Gisteren heeft de kapper er een flinke dot afgeknipt…..maar ik ben nog steeds mijzelf 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Houe zo. 😉
LikeLike
Die zullen hier vast en zeker niet opvallen met zijn snor.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat begreep hij ook. ☻
LikeGeliked door 1 persoon
Ze horen wel echt bij elkaar, samen mooi, samen saai en samen lachen om dezelfde dingen al zijn het dan draaiende oren.
LikeGeliked door 1 persoon
Ideaal. Bijna niet-menselijk. ☻
LikeGeliked door 1 persoon
Zoals ze zelf zeggen: “zoals in onze films”, maar dat is niet zo. Daar loopt dat alleen in kerstfilms goed af.
😉
LikeGeliked door 1 persoon
We zouden dus meer kerstfilms moeten bekijken, daar leren we van. 😀 😀
LikeGeliked door 1 persoon
😂😂
LikeLike
hij was àf…. en ook zij was àf…
en “buitenaards” koppel dus..
nu word ik pas curieus..
LikeGeliked door 1 persoon
De rest komt zo. ☻
LikeLike
Nou wezens in de ruimte….kan wel.. Ufo’s …. Leuk geschreven. Lol. Ik wens je alvast fijn weekend.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je, jij ook een mooi weekend.
LikeLike
Geweldig idee…IK lees met je mee….en met plezier….
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je, Leo.
LikeLike