Tot schrijfs in 2019

Dit jaar stop ik met bloggen,
een pijnlijk besluit
tja,
ik wil er ook wel eens uit
en ga dagelijks wat joggen
goed voor buik, rug en kuit
tot het jaar voorbij is
en ik de lezers zo zeer mis
dat ik weer begin.
en me bezin
op nieuwe avonturen
en oude creaturen
en meer…
en meer…
(de rijm is even op)
Tot volgend jaar.
‘k Heb nu al spijt
mijn ogen tranen
‘k hoop dat het slijt.
==
ps
Ter ere van de blogstop heb ik er een spiksplinternieuwe selfie tegenaan gegooid.

 

Een ijselijke gebeurtenis. Lang geleden.

De sfeer op die dag deugde niet.
Vanaf het ontbijt voelden we het. Iets unheimisch’.
We wisten niet waaraan het lag en liepen het hele huis na, voor- en achtertuintje. Van vliering tot kelder.
We vonden niets wat we verdachten van onheil. Hoogstens was er een vervelende buurman en aan hem waren we gewend.
In de loop van de dag veranderde de lucht. Groenigheid schemerde door de wolken, het blauw leek te vergelen. Bladeren ritselden alle kanten op, we zagen trillende takken. Bangelijke bloemen sloten zich, de waterlelies doken onder.
Bevreemd zagen we het aan. De zon scheen toch nog?
Wat maakte ze zo benauwd?
Langzaam verdween de dag.
Te vroeg. Er klopte iets niet.
Dan kwamen er schaduwen opzetten, zomaar, vanuit het niets.
Tot we naar buiten keken en een paar wezens zagen, zo eigenaardig van silhouet dat we ze niet herkenden als iets van deze wereld. Ze keken naar elkaar, als ze tenminste een gezicht hadden.
‘De camera,’ haastte echtgenoot zich, ‘vlug, straks zal niemand zal ons geloven…’
Hij vond hem.
Maar toen hij de lens op de onbekende figuren richtte schrok het toestel vreselijk en sloeg op tilt, het was duidelijk dat zijn plaat té gevoelig was.
De schaduwen bewogen, even maar. Dan losten ze op in de schemer.
–
Niettemin ontwikkelde zich een foto.
Slecht van kwaliteit maar de wanstaltigheden zijn duidelijk te zien.
Opgelucht dat de normaliteit terugkeerde bekeken we de opname.
Kijk en huiver.
Het beeld spreekt voor zich, en toch zag niemand dat we de waarheid spraken.

Her-leven.? Nee…

Opnieuw beginnen, daar droomde ik van. Hoe, dat liet ik in het midden maar het zou absoluut anders gaan, beter, mooier, gelukkiger. Een spannend onderwerp waarmee ik suffend de lagere schooljaren doorkwam.
Toen ik ouder werd en doorhad dat ik dan ook een ander karakter nodig had voelde ik me op slag schuldig; te vaak boos en ontevreden en zo. Geen wonder dat ik niet gelukkig was
Toen ik wéér wat ouder was verlieten deze nonsens me.
Een grote opluchting.

Later vraag je je af waarom je dergelijke dingen denkt, zo slecht hadden we het immers niet, integendeel.
Niet rijk maar we kregen alles waar een kind naar uitzag, van simpele roeitochtjes op het Zwet tot uitjes naar Amsterdam. En meer.

In gesprekken met anderen hoorde ik gelijkluidende ideeën.
Dromen van de prins op het witte paard, van Burt Reynolds of Raquel Welch. Een hutje op de hei. Zeemansavonturen. Verre reizen. Hollywood.
Menigmaal moet de uiteindelijke echtgenoot/echtgenote een mager aftreksel zijn geweest.
Toch kwam het altijd goed. Meestal dan toch.
Verliefdheid deed alle dromen verdampen. Blijvend, hoopten we.
Gelukkig maar.
Het zal niet meevallen je gerimpelde wederhelft te zien als Colin Firth of Cameron Diaz.
—
ps
vergeef me de rare lettertypes.  Er ging iets mis en ik krijg het niet meer goed.  Volgende keer beter.
–

Over geld

Het contante geld zal verdwijnen,  zo werd gesteld bij de plaatsing van pinautomaten.
Een leven zonder geld was veel handiger. Pasje scannen, klaar.
Niet iedereen was het daar mee eens, men behield graag de emotie, het voelen van echt geld. Nogal wat mensen dachten nostalgisch en soms ook nog over de gulden.
Dat laatste is ’n beetje overdreven; er zijn vaker muntwisselingen geweest en men is het elke keer  te boven gekomen.
Intussen zijn we gewend aan pasjes, scans, vingerafdrukken.
Toch kan ik me niet voorstellen dat baar geld volledig verdwijnt al doen banken pogingen daartoe. Genoemde nostalgie leeft nog steeds en niet alleen bij ouderen.
Dat grote transacties via banken worden afgehandeld is prima maar in betaalkeuze zijn veel mensen liever vrij.  Over emotie gesproken!
–
Er kwamen in de cashwereld ook rare dingen voor, zoals de gewoonte om een tweedehands auto contant te betalen bij garages ondanks de mogelijkheid van giro- en bankoverschrijvingen.
Dan haalde men geld van de rekening (een paar duizend gulden was het al gauw) en ging daarmee naar de dealer.
Deze wijze van handelen scheen een traditie te zijn. Misschien afgekeken van de vroegere veemarkt? Daar zag ik boeren met portefeuilles zo dik als  boomstammen.
–
Echte munten en flappen, virtueel geld, veel of weinig, het heeft officieel dezelfde waarde.
Maar je moet het niet verkwisten, da’s zonde van je goeie geld.
==

Snellezen

Dat gaat nogal eens fout maar het is te leren.  Google op ‘snellezen’ en je vindt legio hits.

Veel, misschien wel de meeste mensen denken dat ze er goed in zijn.
Iemand vertelde graag dat ze niet alles hoefde te lezen, ze ‘scande’ een tekst en dat voldeed, zei ze. Tja, een eenvoudig stuk, een onderwerp dat je kent, een simpele grap, die voorbeelden zijn inderdaad makkelijk te overzien zonder veel aandacht.
Om het goed onder de knie te krijgen zijn er diverse cursussen/methodes, over de uitkomsten echter is niet iedereen te spreken, ook hierover zijn verschillende onderwerpen te vinden.

Aan weblogreacties hier en daar merk ik het ook.
Dingen worden over het hoofd gezien. Bij een warrige (ik beken...) of te lange tekst is dat begrijpelijk maar het komt ook voor bij  glasheldere logjes.

In de bloggerswereld is het geen grote ramp, maar indertijd bij schriftelijke examens en repetities kon het je lelijk opbreken.

Te snel lezen gaat ver en soms ook nog dubbel fout, dit laatste gebeurt me herhaaldelijk.
Op mijn toetsenboord mist de o het onderste stukje, er staat een  . In de haast zie ik hem aan voor een u. Verkeerd om dus
Hoe onnadenkend kun je zijn.
Of zou mijn leesbril niet meer deugen?

Fijne dagen….

…wens ik alle lezers.
Kaarsen en kerstboom zijn sfeervol, kleur brengen we zelf aan.
–
Tot morgen allemaal.

Feesteten?

 

 

 

 

 

 

 

Nergens aankomen, dan kom je nergens aan.

Dat waren Klaas en Claus.

De kerstman had er genoeg van.
Zweefslee met luchtrendieren en rinkelbel. Irritant spelletje. Er moest meer zijn.
De plaatsvervangers in winkels en scholen waren hem ook een gruwel. De een was lelijk, de ander leek niet, de volgende kon er niets van en degenen die al dronken waren werden straalbezopen..
Nog een geluk dat de middenstand de cadeauverzorging had overgenomen.
Nu wilde hij ook van de rest af.

Hoe zou die Europese Klaas hier over denken, hij had een vergelijkbaar baantje. Van de andere kant, die man was vreselijk oud, zou die niet vastgeroest zitten?
Hij nam een kloek besluit en belde.
‘Ja?’ sufte iemand slaperig.
‘Santa hier, goedemiddag. Bent U meneer Klaas?’
‘Jazeker,’ de stem werd wakker, ‘goedemiddag collega. Ik hoef geen kerstcadeau en U krijgt ook niets. Ik zeg het maar vast.’
‘Neenee, ik weet het, U bent Dutch. Ik vraag me alleen af of U dit werk nog met plezier doet.’
Sinterklaas viel stil. Een minuut, twee, drie. Toen liet hij zich gaan.
‘Santa, ik ben mijn baan aan het afronden. Ik heb genoeg van politiek, blokkeervolk, bonte knechten, jammerende beledigden, jengelende kinderen, onwillige knollen, zeezieke reisjes op stinkende stoomboten, ontevreden ouders, rare namaaksels, slechte jenever, valse grijnzen, en…’
‘Hoho homaar Klaas, ik ken de litanie.’
‘Sorry Santa, ik viel uit mijn rol. Nog een paar dagen en dan mag het.
Een rusthuis voor oude mannen, daar ga ik naar toe. Lezen en tv kijken en dutjes doen, zie je het voor je? Af en toe een kaartje leggen met andere moede mannetjes. Ga met me mee, laat de mensen het zelf opknappen, dat doen ze immers toch al?’
‘Mmmmm, dat klinkt great, wanneer ga je?’
‘Eerste Kerstdag. Als je wilt kun je nog net iedereen uitzwaaien, weten zij veel.’
De kerstman dacht een paar seconden diep na.
‘Top, ik ga mee. Nog even de rendieren het bos insturen. Waar tref ik je?’
‘De Ritz. Goeie koffie en een beste borrel. Vergeet je niet je pakkie uit te trekken?’
‘Komt goed Klaas, tot dinsdag. Zet de whiskey maar koud.’
‘Bokma, Santa, maar dat leren we je wel. Doei.’
–
Dit besluit viel drie jaar geleden en niemand had het in de gaten.
Nu weet U het.
—

Nog maar eens een vraag

Moderatie kun je zelf instellen of uitzetten.
De meesten doen dat ook. Toch moeten een paar bloggers mijn reacties modereren terwijl ze dat bij andere reacties niet hoeven.
Ik zoek me suf naar een oorzaak.
Heb ik iets verkeerd staan en zo ja, wat? Kan een weblog allergisch zijn voor Bertjens?
–

Fantastische kerstbomen

Dit is er een met dubbele kruin.
Heel bijzonder, had ik nooit eerder gezien, alleen op mensenhoofden.
Die hebben dan een heel ander kapsel.
En bij dieren met een te dikke vacht.
Ik herinner me een cavia die verscholen leefde onder zijn haar, meer kruin dan vacht.
Enfin, de kerstboom lijdt er niet onder al houdt hij zich graag op de achtergrond, hij verschuilt zich liever achter een mistbankje maar dat heeft met zijn verlegenheid te maken.
We vinden het wel apart.
Alleen het kammen is ’n beetje lastig.
–