Blupblup! Blup?

Wat de klimaatverandering betreft vind ik de stijging van het water het meest bijzonder. Daarbij is er het inklinken van de bodem.

Een combinatie die aan afgesproken werk doet denken, het ondersteunt elkaar.

Land zegt ‘Ik wil zo graag eens de diepte in, naar   Atlantis

‘Ok,’ antwoordt Water, ‘ik zal je helpen.’

Een voorbeeldig staaltje van vredelievende samenwerking.
Of zou het ruzie zijn?

‘Waarom knabbel je aan mijn dijken, jij hebberige natlap?’
    –‘Kop dicht blubber, of ik overspoel je vandaag of morgen met al je rafelige dijken.’

‘Verdwijn!!’

    –‘Dat doe je zelf al, dom kalf.’

Zo zal het waarschijnlijk niet gaan. Nog nooit hoorden we ze met elkaar communiceren en we brachten heel wat uren door in modderplassen en -sloten.

Maar toch, die gassig-borrelende prutplakken die af en toe kwamen bovendrijven, dat was misschien hun manier van spreken.

Achteraf een eng idee.

De modderbullebak bestond dan ècht…

…

Ik ga nooit meer zwemmen in natuurwater.

==