Vanmorgen maakte ik het weer mee, iemand lachte naar me en ik wist niet wie het was, hij kwam me hooguit bekend voor.
Ik keek hem vragend aan, hij haalde zijn schouders op en liep door. Ik erachteraan, het zal me niet weer gebeuren dat ik voor verwaand versleten wordt, dacht ik.
‘Sorry hoor, ik kan er niets aan doen, ik heb een slecht geheugen voor gezichten.’
Hij stopte, legde uit wie hij was en ik wist het weer. ‘O jaaaa….’
Het is een rare eigenschap, enkele gezichten onthoud ik wel maar de meeste pas nadat ik ze ettelijke malen gezien heb. Ik dacht dat het vaker voorkwam, toch word ik er soms op aangesproken.
Van de gezinsfoto’s zijn er verschillende waar ik ook opsta, daar herken ik me niet in. Ze hebben het me moeten aanwijzen..
Als kind keek in alle winkelruiten hetgeen voor ijdelheid werd aangezien maar louter nieuwsgierigheid was naar mezelf, dat was telkens een verrassing. Niet altijd een blije Bovendien zei ik het liever niet hardop, bang dat het gek was.
Over de schoolfoto’s zei ik ook nooit wat. Ik zag de kleren die ik aanhad en herkende broer. Het was duidelijk wie het meisje was. Blijkbaar had ik de meeste moeite met mezelf. (Nee, aan Freud doe ik niet).
Het is niet ernstig, niet zo erg als de echte Prosopagnosie
In de spiegel zie ik meestal wie ik ben, eigen man en kinderen herken ik uit duizenden en familie herken ik zodra ik ze zie, dus dat valt wel mee.
Dat het hoogstens een rare indruk maakt zag ik toen ik thuiskwam en bij de nieuwe buren -met wie ik vorige week had kennisgemaakt- een jonge man op het tuinpad zag staan.
‘Goedemiddag, hoort U ook bij de nieuwelingen… oh, je bent de buurman zèlf… ik zie het al. Sorry.’
Hij lachte maar wat.
—
Bij elke ontmoeting zal ik een naambordje op mijn voorhoofd dragen.
Gezichten onthoud en herken ik redelijk. Maar de bijbehorende naam komt moeizaam of niet uit mijn geheugen naar boven.
Toch las ik deze week een artikel waarin beschreven wordt dat wij mensen 5.000 gezichten kunnen herkennen.
In de praktijk sommige ietsjes meer, anderen ietsjes minder.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 2 people
Het zal voor iedereen verschillend zijn. Echtgenoot herkende ze nog na tientallen jaren, dat vond ik pas ècht opmerkelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Sommige mensen lijken op anderen, vooral jonge meisjes zijn uitwisselbaar (qua gezicht, begrijp me niet verkeerd).
LikeGeliked door 2 people
Dat geldt voor de meisjes die de mode volgen, in kapsel, make up en kleding.
Heel jammer.
LikeLike
Ik had ook een goed geheugen voor gezichten met bijpassende naam tot ik aan de evenementen begon en per jaar met zo wat een 1.200 verschillende mensen te maken kreeg. Toen kon ik nog wel de gezichten herkennen, maar de namen erbij was andere koek..
Het moet niet echt prettig zijn om telkens te moeten vragen met wie je te maken hebt.
LikeGeliked door 1 persoon
Valt mee hoor, ik ben het gewend. Je wordt soms aanstellerig gevonden of verwaand. Daarom knik ik naar iedereen die me aanspreekt maar het is voor sommige mensen niet voldoende.
‘Wil je me niet meer kennen?’ ‘Ik ben zeker niet goed genoeg?’ En zo.
In het bijzijn van mijn man werd ik eerder geaccepteerd en geloofd.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik groet iedereen als ik buiten ben (natuurlijk niet in een grootstad), maar mij vinden ze ook verwaand of hoogmoedig omdat ik soms zo in gedachten verzonken loop.
Eigenlijk wennen we wel aan alles.
LikeLike
De gezichten onthoud ik goed, maar de naam, daar kan ik meestal niet opkomen…
Ik glimlach vaak vriendelijk naar wildvreemden uit beleefdheid. Zo heb ik dat gezien tijdens mijn opvoeding. Gaandeweg merkte ik wel dat zoiets vaak verkeerd wordt geïnterpreteerd of vreemd wordt gevonden. Toch zal ik naar jou glimlachen als ik je zie Bertie, ook al ken ik jou gezicht niet. Maar dat ligt dus niet aan die afwijking met moeilijke naam. Ik kan niet herkennen wie ik nog nooit heb gezien.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat dacht men dan? Dat je ze om de nek wilde vliegen? ☻☻
In kleinere plaatsen waar iedereen elkaar kent wordt aldoor geknikt en gegroet, Ik weet het nog van vroeger. Ik vond dat altijd ’n beetje raar maar pa en moe vonden me onvriendelijk.
Als je naar me glimlacht, zal ik terug lachen al kennen we elkaar niet. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Vroeger werd dit dus meer gedaan. Nu lopen mensen elkaar straal voorbij en als je dan eens glimlacht vragen ze bijvoorbeeld of je soms niet goed ziet… want dat ze jou toch niet kennen. Gênant vind ik dat. Het gebeurt niet vaak, maar het is me al overkomen. Alsof ik dan abnormaal gedrag vertoon.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat lijkt mij ook genant, beledigend ook. Doe het maar eens goed, zucht.
LikeGeliked door 1 persoon
Jeetje zeg, s
LikeLike
Jeetje zeg, sommige mensen… wij groeten elkaar hier in de omgeving ook vaak gewoon met een glimlach. Nooit rare reacties gekregen gelukkig.
LikeGeliked door 1 persoon
Het was notabene een oudere man, maar aangezien ik hier wel woon, maar niet van hier afkomstig ben, hoor je er niet bij. De mentaliteit van velen in dit stug denkende vissersdorp.
LikeGeliked door 1 persoon
Voor sommigen is dit onuitroeibaar. Daar moet ik niets van hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Nou ja zeg, wat respectloos en confronterend! Ik groet je gewoon terug hoor mocht ik je ooit tegenkomen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik was even de kluts kwijt, maar gelukkig heb ik best een olifantenvel en sta er niet te lang bij stil. Het zegt meer over die man dan over mij.
Toch hoort het zo niet; ik blijf gewoon glimlachen en groeten.
Dank voor je reactie.
LikeGeliked door 1 persoon
Hier ook nog steeds, in de kleinere gemeenschappen.
LikeLike
Dat vind ik pas bizar. Het is in de kleinere gemeenschappen toch algemeen aangenomen dat je iedereen groet? Nu nog altijd.
LikeGeliked door 1 persoon
Dacht ik ook.
LikeGeliked door 1 persoon
Hier is het inderdaad een kleine gemeenschap, maar… enkel ons kent ons. Je hoort er niet echt bij als ‘vreemdeling.’ Stug volkje… en ook best hard. Ach, ik kan er wel mee leven. Wij wonen ook buiten de dorpskern en dat is nu eenmaal voor vele dorpelingen ‘vreemd gebied.’
LikeGeliked door 1 persoon
Via familie en kennissen kenden we een paar Zeeuwen. Goede vrienden, vooral die uit Middelburg maar we bleven de familie vàn.
Als Brabantse had schoonzus er een dobber aan.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat geloof ik goed… én dan is Middelburg toch echt al veel wereldser en meer open minded dan ‘de overkant’ waar ik woon…
LikeLike
Ik heb ook moeite met gezichten herkennen. Hier en daar vis ik er wel een uit maar de meerderheid is me onbekend of beter gezegd onherkenbaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig, nog iemand.
Het zal heus wel vaker voorkomen, ik kan me niet voorstellen dat het iets aparts is.
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig heb je het niet alleen en ook nog eens in beperkte maten.
Ik heb mezelf ook wel eens niet herkend op een foto.
Baasjes van honden vergeet ik ook vaak en de hondjes weer niet.
Maar die komen zelf naar je toe als ze je kennen. Hans
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”
LikeGeliked door 1 persoon
Het is echt niet zo erg hoor, af en toe ergert zich iemand anders zich eerder aan mij. Nou ja, het is niet anders.
LikeLike
Sommige mensen herken ik na tientallen jaren nog, anderen heb ik na een jaar al moeite mee om te herkennen. Het hangt er vanaf hoe erg iemand veranderd is, maar ook hoe goed ik iemand kende en of er iets opvallends aan te zien is.
Prosopagnosie is er ook in soorten….. niet iedereen heeft het even erg….. ik denk toch dat jij het hebt in lichte vorm.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel licht. Best mee te leven , alleen met deze meemaaksels valt het me weer op.
LikeLike
Goed om dit eens te belichten. Het duurt soms lang voordat je het doorhebt. En nog langer voordat anderen het inzien. De chaperon heeft het ook, en ik ontdekte dat pas na jaren.
Prosopagnosie lijkt me zeldzaam. Hinderlijk voor de mensen die het hebben en moeten afgaan op een loopje, een stem, en die in verwarring worden gebracht door een bril, een andere haarkleur of een andere haardracht (staartje in, vlechtje). En hinderlijk voor de mensen die niet worden herkend. Vladimir Nabokov had het ook. Hij herkende zijn tante niet, groette haar beleefd tijdens een receptie. Terwijl zij hem financieel over een moeilijke fase in zijn leven had geholpen, waarbij ze elkaar vaak ontmoetten.
LikeGeliked door 1 persoon
Hij wist er mee om te gaan, anders zou je het eerder gemerkt hebben.
Het scheelt of iemand altijd hetzelfde blijft. Bij de vorige buurvrouw vroeg ik me herhaaldelijk af: is ze het nou of niet. Haarkleur en kapsel veranderd, bril op en af.
Het complete ziektebeeld lijkt me erg lastig, heel erg zelfs.
Nabokov, een van de weinige dingen die ik me van hem herinner, ik wist niet dat het van hem was. 😉
LikeLike
Volgens mij weet niemand dat nog over Nabokov. Hijzelf niet, zijn vrouw niet, zijn biograaf niet. Maar door dat voorval met zijn tante, nu beschreven als harteloos, wist ik wat jij en ik nu ook weten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken gezichten mijn leven lang, maar kan er zelden een naam aan hangen als ik ze niet wat beter heb leren kennen. Mijn vervolgverhaal kan ik uit de bol zo opschrijven, toch een periode van pakweg 70 jaar (..) maar mensen die ik min of meer toevallig tegen het lijf liep zijn anoniem opgeslagen in mijn geheugen. Ook zgn. BN-ers komen in dat vakje terecht. En dan weet ik wel ongeveer wie het zijn, maar kom niet op de naam. Zit niet in de mate waarop het geheugen me al dan niet in de steek laat, want altijd zo gehad. Ik weet nog precies waar ik in 1964 op reed qua bromfietsmerk en met wie, maar andere namen zijn verdwenen. Zou dat komen omdat ik geen extra breinruiimte wil besteden aan tamelijk onbelangrijke informatie??!Gaat voor jou ook op denk ik……Gelukkig staat je naam boven het blogje…:):)
LikeGeliked door 1 persoon
Opluchting, je kent me nog. 🙂 🙂
LikeLike