Nietzomakkelijkboek

Het lezen van dit boek bracht me in een neerslachtige stemming.
Waarom dan doorgegaan?
De auteur weet je te boeien waardoor je wilt weten hoe het afloopt.
Een Vlaamse boerenjongen groeit op in een tijd waarbij ik me niets kan voorstellen en ik was toch ook katholiek opgevoed met scholen waar de cijferlijsten belangrijk waren.
Het verschil zal in de streek en leefomgeving gelegen hebben.
Geinteresseerd? Mocht U gevoelig zijn voor stemmingen, leg dan alvast een luchtiger volgleeswerk klaar.
ps
Het einde vond ik een beetje van dik hout maar dat is een persoonlijke smaak.
–
De beknopte inhoud op de achterflap maakt veel duidelijk over de sfeer:
In “Kroniek van een verzonnen” leven, geschreven door Charles Ducal (Leuven, 1952), komt in een van godsdienst en plichtsgevoel doordrenkt milieu op het Vlaamse platteland een zesjarige jongen thuis met zijn eerste rapport: honderd op honderd. Die prestatie wordt de drijfveer van zijn leven: de beste zijn, altijd en overal. Maar een andere ervaring is minstens zo bepalend voor zijn verdere leven: hij is getuige van een verkrachting die eindigt in doodslag. Het daardoor ontstane trauma tekent hem voorgoed in zijn omgang met de vrouw en zijn worsteling met seksualiteit. Lichamelijkheid en seks zijn van een verboden, lagere orde. Pas als ouder wordende man komt hij via een aantal confronterende situaties en ontmoetingen in het reine met zichzelf. Deze roman schetst via een ragfijn netwerk van draden tussen de wereld van het kind en die van de oude man een mensenleven van de vroege jeugd tot de dood.
–