Verweren

Voor vandaag had ik noeste plannen.
Vroeg opstaan.
Meteen na het ontbijt, zolang er schaduw is, boodschappen doen, daarna voortuintje bijharken, koelkasten uitmesten en meer.
Na het bijharken vond ik het wel genoeg, je verweert met de jaren.
Gepensioneerd zijn is niet altijd fijn maar het hééft zijn voordelen: je stopt wanneer het jou uitkomt.
Je kunt ook pech hebben.
Na de lunch zat ik bij iemand op een balkon op het noorden, zalig in de windvlagen.
Plotseling klonk er een luid gekraak en pànggg, daar zat ik op de grond, op een gebroken stoel. De zijkanten staken als rafelige botten omhoog.
Vriendin in alle staten, ik ook, ze was bang voor bezeersels. Het viel mee, alleen de stoel had het begeven. Dat heb je met kunststof (plastic?) tuinmeubilair, het verweert verraderlijk, zonder dat je het ziet.

Vanavond koelde het af en ik zag in de schemer de nachtschonen bloeien.
Ze sloven zich uit in het donker, toch zie ik nooit iemand voor hen de pas inhouden.
Maar ze verweren ook niet.
–