Rouwenden hebben tijd nodig.
Hoewel een triest gegeven is het boeiend de verchillende gedragingen van nabij te zien. Je hoopt maar dat ze helpen bij de verwerking, veelal doet het dat ook.
Dit zijn een paar voorbeelden die wij zagen. De meeste mensen zijn ongetwijfeld bekend met vergelijkbare situaties.
–
Koppig kookte hij ‘haar’ appelmoes met vanillesuiker. Voor hem weerzinwekkend maar zo hield hij haar levend.
–
Duiven waren er altijd al. Pas na zijn dood herkende ze haar man in een van hen en begreep ze waarom hij dagelijks tegenover haar huis kwam koeren.
–
Bijzonder droevig was de vrouw die, pas weduwe geworden, zondags Studio Sport aanzette, een programma dat ze voordien verfoeide. Ze zag het als een soort ode aan hem en hoopte dat hij er blij mee was.
–
Een onleesbaar vodje papier dat ze in zijn nagelaten portemonnee vond , dat was volgens de helderziende een boodschap van gene zijde: ‘ik maak het goed’. Het maakte haar bijna gelukkig.
–
Na een uitgesproken slecht huwelijk verhaalde ze na zijn dood doorlopend van die prachtige echtgenoot, zijn goedheid, zijn liefde en meer. Toen uiteindelijk niemand meer luisterde hield ze er pas mee op.
–
Een vrouw had na echtgenoots overlijden een paar filmpjes van hem aan elkaar laten plakken en er zijn lievelingsliedjes bij laten plaatsen.
Elke dag keek en luisterde ze, huilend. Ik weet niet wanneer het ophield.
–
- Reactie
- Herbloggen
-
Abonneren
Geabonneerd
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
BERTJENS 
Iedereen moet het uiteindelijk zelf doen, dat gaat bij de één sneller dan bij de ander. Het is natuurlijk niet zomaar ineens echt over, maar meestal is het na een tijdje beter te verdragen. Soms heb ik wel het idee dat sommige mensen willen rouwen….. zich wentelen in het verdriet en er zelfs geen moeite voor willen doen om daar uit te komen…… naar mijn idee doe je dan jezelf tekort! Soms durven mensen niet meer vrolijk te zijn, plezier te hebben, dan voelen ze zich schuldig omdat de ander dat niet meer kan meemaken….. heel jammer, want zo leef je zelf eigenlijk ook niet meer echt. De manier van verwerken is natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde,,,,, we zijn allemaal anders.
De manieren die je hierboven beschrijft herken ik….. ik begrijp ze ook….. vooral in de eerste periode! Zelf deed ik het anders, maar dat kwam ook omdat ik mij er heel erg van bewust was dat mijn kind toch een zo normaal mogelijk leven moest hebben…… daar hoort geen moeder bij die alleen nog maar kan huilen of zoiets….. hij moest wel veel over zijn vader horen, omdat hij nog te jong was om zich hem te herinneren. Uiteindelijk was het voor mijzelf natuurlijk ook goed om de draad weer snel op te pakken. Ik heb het verdriet nooit verstopt…. het hoorde erbij, maar daarnaast veel aandacht voor alle mooie dingen. Mij hielp het en het heeft Edwin denk ik ook goed gedaan… het was in elk geval een vrolijk kind.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat bedoel ik: ieder doet het anders al zie je wel veel overeenkomsten.
LikeGeliked door 1 persoon
Een mens kan niet inschatten hoe hij zal rouwen of niet rouwen, maar ik herken hier onmiddellijk iets van de rouw van mijn moeder na de dood van mijn vader. Mijn vader zat ganse zomers naar de Tour de France te kijken. Mijn moeder gaf er niet om, maar na zijn dood nam ze het stokje over.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit thema zie je vaker voorkomen. Ik deed zelf iets dergelijks.
LikeGeliked door 1 persoon
Helaas krijgt men niet altijd de tijd om te rouwen, als je werkt verwacht men je weer de volgende dag terug.
Verwerken doet inderdaad iedereen op zijn eigen manier, het liefst om de ander niet te vergeten. Hans
LikeGeliked door 1 persoon
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”
LikeLike
Werkgevers verwachten dat rouwen in eigen tijd gedaan wordt.
Begrijpelijk is het wel, in een groot bedrijf zou alras een groot percentage werknemers niet met het hoofd bij de les zijn.
LikeLike
Rouwen heeft tijd nodig. En ieder doet het op zijn of haar eigen manier.
LikeGeliked door 1 persoon
Precies!
LikeGeliked door 1 persoon
rouwen..is voor iedereen anders…
treffende voorbeelden die je hier geeft
groeten
LikeGeliked door 1 persoon
Het zijn de dingen die je vaak ziet.
LikeLike
Ik zou het echt niet weten. Ik vrees dat ik diegene ben die zich zou opsluiten als een gewond dier en pas weer tevoorschijn zou komen als het draaglijk wordt.
Ik hoop dan ook als eerste te gaan, wat in feite ook egoïstisch is.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat komt ook voor. Lijkt me heel erg.
LikeLike
Sterkte.
LikeGeliked door 1 persoon
Gemma, ik rouw niet, niet echt meer. Dit zagen we bij anderen.
LikeLike
Van de doden niets dan goeds? Alles vergeven en vergeten na de overgang van hier naar daar? Als je begrafenisplechtigheden bijwoont krijg je meestal wel die indruk. En ook later worden mensen gekoesterd die eerder werden verfoeid. Blijft een opmerkelijke reflex. Omdat de doden zich niet kunnen verdedigen? Wellicht is die reflex wel een gevolg van veel liefde bij de achtergebleven partner of familie. Maar of het altijd zo realistisch was of is? Bij liefdevolle relaties is er uiteraard een enorm gemis. Dat heb ik al bij mensen uit de vriendenkring die plotseling verdwenen…
LikeGeliked door 1 persoon
Realisme is vaak ver te zoeken. Maar ook in een minder geslaagde relatie voelt de achterblijver een gemis. Alleen zal de rouwperiode niet zo lang duren. Ook dat hebben we gezien.
LikeLike