‘Mister Sandman’ en Moe’s geduld.

Dit liedje hoorde ik als kind.

Zo klein als ik was voelde ik me beledigd door de Nederlandse tekst:

‘…geef mij een droom met diepblauwe ogen,

twee donkerbruine hebben mij bedrogen..’

Ik had de donkerbruine, een broer wees me daar op. Natuurlijk.
Veel later begreep ik dat ik me hiermee had laten kennen als ’n beetje kleinzielig maar, troostte ik mezelf, ik wàs toen immers een klein zieltje?
–
Dat probeerde ik uit te leggen maar werd niet serieus genomen, alleen mijn moeder had voldoende geduld. Die arme moe, ze heeft heel wat gekwebbel moeten aanhoren en ze deed het ook nog. Sokken stoppend en breiend knikte ze en gaf antwoord. Ik neem aan dat het zo in de meeste grote gezinnen ging, de vaders hadden andere plichten.
Daar sta je als kind niet bij stil omdat je het gewoon vindt.
Achteraf vroegen we: werd U niet knettergek van ons? (we zeiden toen U tegen de ouders).
Ze lachte maar wat.
En luisterde nog maar eens.
–

Voor wie het liedje wil horen, klik op de  link
Het is in het Engels, de Nederlandse versie kon ik niet vinden.
–