L’histoire se répète

In ons geval in familiegedrag maar dat is net zo goed een onderdeel van de geschiedenis.

Ik zal het uitleggen.
Een aantal jaren geleden zaten we in de situatie die nu door de sandwichgeneratie geclaimd wordt.
Kerst, paas, kermis, verjaardagen en de telkens terugkerende vraag:
doen we de ene dag de ouders en daarna kinderen of andersom?
Het maakte de ouders niets uit. Eigenlijk bleven ze liever thuis (al zeiden ze dat niet) maar ze begrepen ons plichtsgevoel.
Inmiddels zitten de kinderen in die situatie.
Het gedoe van vroeger indachtig inviteerde ik ze zelf op eerste paasdag, dan ben ik de tweede dag vrij om met een vriendin te gaan stappen.
Tis toch wat. Ondanks verlichte tijden nog steeds vast te zitten aan gewoontes.
Maar we doen er niets aan.  Dat willen we niet.
Het is een luxeprobleem dat we graag behouden.
–

Paasnep.

 

Vorige week kocht ik een paashaas.
Hij heeft nog niet één ei gelegd.
Volgend jaar neem ik een konijn.
–

Rechtlijnig denken

Een van de  definities:
 recht op het doel af, zonder met andere dingen rekening te houden vb: zijn denkpatroon is nogal rechtlijnig

Calvinistisch

—
Vaak een handige manier om iemand de mond te snoeren want laten we wel wezen, het valt niet mee om ter plekke een antwoord te hebben.
Ik bedoel niet de hatelijkheden die op een paar sites staan, enkel de gedachten die worden uitgesproken en waar men zelf in gelooft.

Een kleine greep.

-Als die kerels niet mee zouden vechten was er geen oorlog
-Als iedereen in eigen land bleef was er niets aan de hand
-Amerikaanse gevangenissen zitten vol met zwarten, dat zegt wel iets.
-Je mag het niet hardop zeggen maar eigenlijk vind ik blanken de beste mensensoort, we zijn het verst met de beschaving.
-Natuurlijk horen vrouwen thuis, waarom denk je dat de huishoudschool er is?
-Mannen zijn gewoon beter in regeren, er zijn  niet voor niets zoveel mannelijke ministers.
-De kinderen van tegenwoordig zijn slecht opgevoed, wat wil je ook als die moeders nooit thuis zijn.
-Vliegtuigen zijn het gevaarlijkst, als het mis gaat zakken ze meteen.
Enzovoorts.
–
Deze en gelijksoortige ideeën werden (en worden) bloedserieus uitgesproken. Meer dan eens hoorde ik ze in allerlei varianten.
Zelf noemen de opmerkers dit ‘logisch denken’.
Snap je? vragen ze ook nog. Dan knik ik lafjes, te vaak werden het onaangename discussies. Uitleg is niet nodig, men wuift het weg.
Wat moet je er mee? Niets.
Hoogstens vertel je die oude mop↓
Twee oermannen in dierenvellen staan in de regen. Mopperend.
‘Sinds dat geknoei met pijl en boog is het weer ook niet meer wat het geweest is.’
–
Snap je?
–

Wonen tussen bergen? Nee…

Een kennisje gaat binnenkort naar Zwitserland. Ze verheugt zich enorm , vertelt van de Alpenpracht en barre spitse hoogtes die ze uitbundig fotografeert, kortom, ze houdt van de bergen en verblijft er de hele zomer. Ze wil rondkijken naar de mogelijkheid voor een vast verblijf.
Ik luister, zou een paar weken mee willen, aangetrokken door haar enthousiasme.
Maar voor vast?
Duitsland komt me voor de geest, Moezel, Eiffel.
Luxemburg, Ardennen.
Ierland, Ring of Kerry
Frankrijk, het zuiden, Pyreneën.
‘Berg’plaatsen waar we schitterende vakanties hadden.
Toch miste ik het vèr-kijken. Wanneer we wandelden hoopte ik na elke bocht op een vergezicht maar in dat geval was de view altijd beperkt. Hoe mooi ook – een dal, rivier, pittoreske dorpjes- daarachter was de horizon steevast verdekt achter nog meer bergen. Het deed iets met me, ik voelde me tegengehouden, zoveel zelfs dat ik me afvroeg of de bewoners een beperkt wereldbeeld zouden hebben door gebrek aan uitzicht.
Onzin natuurlijk.
Ik ben gewoon een plattelandsmens in de meest letterlijke betekenis. 
Begrijp waarom mijn vader hield van de polders waar hij vaak fietste;  het was het eindeloze zicht, nergens gehinderd door iets anders dan silhouetjes van dorpen.
Daar was geen verdektheid, je kon kijken tot in het oneindige.
Misschien nog steeds.
Nee,
tussen bergen zou ik liever niet wonen, niet voor altijd.
–

Uit mijn privé-kerkboek

De tijd gaat snel
besteed hem wel
want eensklaps ben je dood
dan sta je daar
nog lang niet klaar
met lijkenbillen bloot
‘oh lieve heer
echt, téveel eer
dat U me heeft genood
maar ach tis goed
wat moet dat moet
de aard’is overload.
–
Krijg ik dan nu
een feestmenu
van heilig hemelbrood
want weet je, god,
mijn leven-slot
dat vier ik graag devoot.’
–

Etna goes for a walk

De vulkaan schijnt langzaamaan naar de kust te schuifelen.  standaard.be/
Geoloog John Murray is aan het meten geslagen en ziet een vooruitgang van 14 mm per jaar. Wij maken de duik niet meer mee maar het is bijzonder.
De trip kan in de bodem spanningen oproepen als aardverschuivingen met narigheden als gevolg.
Vooralsnog hoeven we ons geen zorgen te maken, aldus de wetenschappers, monitoren van vulkaan en bodem is aan de orde.
Zij waken.
–
Ach ja.
Etna wil ook wel eens op vakantie. Al die toeristen brengen hem het hoofd op hol, dat merk je aan zijn nerveuze rookgedrag. Hij wil pootje baden en bij gebrek aan pootje gaat hij met zijn hele lijf de zee in. Het is een mogelijkheid.
Wie weet wordt hem de grond te heet onder zijn voeten. Vuurspuwen en de omgeving kokendheet onderkotsen wordt je niet in dank afgenomen.
Misschien wil hij zijn gezondheid bewaken door in zout water te wonen, in geval van brandende maagzuuroprispingen heeft hij in ieder geval een reinigend bad.
Of, vergezocht maar het kàn, hij zou graag een keer snorkelen. Tikkertje met octopussen. Zoeken naar sprookjeswezens als zeemeerminnen.
Alles is denkbaar.
We weten immers niet wat een vulkaan ten diepste wil?
–

Het was een lange dag

Ik ben er doodmoe van

Eend zwom. Zogenaamd.

Jammer dat ik de foto’s kwijt ben van de grote eend. Hij leek ’n beetje op die van het plaatje.

Na een paar regenbuien brak de zon door, we namen de fiets en maakten een ritje.
Er lagen veel plassen waarin verschillende vogels rondhingen.
Plotseling zagen we hem, tussen al dat water in het kleinste plasje, niet veel groter dan hijzelf.
Het was een vreemd gezicht. Grappig, dommig, lief en eigenwijs tegelijk.
We sprongen van de fiets en bleven staan voor een paar foto’s.
Hij vond het goed en ging gewoon door met het bewegen van zijn poten al kwam hij niet vooruit, hij zal geoefend hebben voor watertrappelen of wilde zijn  zwemkunsten vertonen.
Af en toe snaterde hij een woord dat we niet verstonden, we knikten voor de vorm.
Zo te zien was hij behoorlijk  in zijn sas.
Wat zal hem bezield hebben? Dwarsheid? Geplaagd met slechte ogen? Beetje gek, kunnen eenden gek zijn?
We zagen vaker vreemde vogels, dit was een van de aandoenlijkste.
–

Zomertijd…

is een van mijn favorieten.
Maar dat wachten tot het eindelijk twee uur is….

Ik kon niet kiezen

Het stembiljet was onvindbaar, je krijgt het ook zo vroeg.
Vrezend dat het in de oudpapierhoek terecht zou komen, of tussen de kranten, boeken, bureaurommel, er op rekenend dat ik het meteen zou terugvinden had ik een veilige plek bedacht.

Dus was het kwijt en kwam vanmorgen pas boven water, ingevouwen in de agenda, verscholen onder een bundel andere niet-te-vergeten papieren.
De verkiezingen gingen intussen gewoon door. Onverbiddelijk .
Ik vrat me op.
En waar ik al bang voor was gebeurde: de uitslag is niet wat ik hoopte.
Had ik nou maar een betere bewaarplek, was ik maar alerter geweest enzovoorts. Tja,  daar heeft de gemeenteraad niets aan, ze zullen het zonder mijn stem moeten doen en hopen dat het goed gaat.
–
Terzijde.
Van andere mensen hoor ik dat dit een typische vrouwenkwaal is, de dingen zo goed opbergen dat ze ze nooit meer terugzien. Met name huisvrouwen schijnen daar een handje van te hebben.

Voor mannen die daar snierend over doen heb ik een paar afdoende antwoorden: ‘hoef je niet te vragen hoeveel we aan ons hoofd hebben’  of

‘doe het dan zelf.’

Zijn ze meteen upg.
–