Hoog water

Half glijdend zakt ze van het talud.
De stijgende rivier deert haar niet, de kleine golfjes over haar voeten merkt ze nauwelijks.
’n Beetje water is zo erg niet.
Natuurlijk, ze zou ook thuis kunnen zitten, droog en met warme voeten.
Samen op de bank.
Hij, verhalend van zijn baan. De heldendaden -ik zei tegen de chef..-  zijn populariteit – Karel vroeg mijn mening…- .
Zij, luisterend naar het doorlopende gezwets dat ze niet wilde horen. Niet meer.
Halverwege een zin was ze hem in de rede gevallen. ‘Ga je mee naar de kade?’
Geïrriteerd over haar inbreuk had hij haar aangekeken, zijn mond nog gevormd naar de laatste letter. ‘Wat moeten we daar doen?’
‘Niks. Zomaar. Het water zal wild zijn, mooi.’
Stilte. Dan ‘maar het stijgt hard. En het is gevaarlijk in het donker.’
‘En?’
Ongeïnteresseerd haalde hij zijn schouders op. ‘Blijf maar thuis, ik houd er niet zo van.’
‘Ik wel.’
Zonder een antwoord af te wachten was ze gegaan.
Ze overdenkt haar ondoordachte aftocht en zucht. Waarom gaat ze niet bij hem weg? Simpel, gewoon opstappen?
Haar benen worden koud; toch maar teruggaan naar de warmte?
En naar zijn kleinzielige grootspraak?  Nee…
Een golf overspoelt haar enkels, jee zeg, zo hoog al.
Ze kijkt op en schrikt, de rivier wast snel. ze draait zich om en plast met opgetrokken knieën het talud op, pfff, een zware gang, vlug naar dat paaltje. Reikend met haar arm probeert ze het te pakken, mist, doet nogmaals een pogingen en haalt het.
Moeizaam trekt ze haar benen op en gaat rechtop staan in het natte gras.
Naar huis.
Naar huis?
Waar het warm en knus is en vergeven van zijn verwijtende superioriteit? ‘Ik zei het toch?’
Turend in het donker kijkt ze naar de zwellende rivier.
Wikt.
En laat zich voorover vallen.

© Bertie