Een rare dag

Vanmorgen kwam ik een buurhond tegen. Ik begon een praatje (dat doe ik meestal).

‘Zo, beessie, ben je nog steeds braaf?’ en krauwde hem achter zijn oren.

Hij kwispelde als een gek en spinde luid.

‘Wat?’ verbaasd stopte ik en hij reageerde meteen: miauwww.

Ik keek rond of ik de eigenaar zag maar hoorde alleen wrrrraf achter een heg.

Zeker iets nieuws,  die mensen hebben alleen ’n eend, wist ik.

Jeetje, even kijken daar; ik liet beessie staan en gluurde door de heg.

Wat ik zag: de eend zwom in de vijver, blaffend naar een paar vissenbekjes die nèt boven het water uitstaken en -je gelooft het niet-  het do-re-mi mekkerden.

Mijn ogen en oren werden groot! Spinnende hond en blaffende eend, geitevissen.

Aarzelend liep ik een paar stappen.

Op dat ogenblik tjilpten er een groepje mussen; blij met dit normale geluid wendde ik me naar een boom. Hm, ze waren al  gevlogen. Maar.. ik hoorde ze toch? Toen merkte ik het, een toompje kippen scharrelde kwetterend door de voortuin van S.

De haan wandelde er loeiend om heen.

Dit werd me teveel.

Ik moest  weg, meteen, ik draaide me om en rende naar huis.

Bij de achterdeur zat Tinus, een bevriende kater.

‘Sorry Tien,’ hijgde ik ‘ik heb geen tijd..’

‘Ja zeg,  ik wil mijn plakje worst,’  antwoordde hij kwaad.

‘Nee,’ huilde ik bijna, vloog de trap op en kroop in bed.

Met het dekbed over mijn hoofd.

Ik durf niet meer naar buiten.
–