Godus, hond

Er leefde eens een Riesenschnauzer genaamd Godus die  een eigenaardige maar levendige hobby bezat: hij beheerde een vlooiencircus.
Achter zijn rechteroor woonden de artiesten, onder zijn linkeroksel bewaarde hij de attributen. Springtouwen en zo. Op deze manier hield hij het spul onder controle.
Bij voldoende publiek hees hij het hele circus op zijn rug en daar vertoonden de vlooien hun kunsten.
Het moet gezegd, ze waren goed. Geen andere vlo sprong ooit zo hoog en hun pyramide-opbouw was werkelijk adembenemend.
—
Op zekere dag vermoordde zijn baas alle deelnemers, knipte de touwen weg  en toen was het gedaan met Godus’  hobby.
Hij wilde geen nieuwe meer en schurkte zich in zijn lot.
–

ps
Dit is een oudje uit de serie 120-woordenverhaal,  sla het gerust over als je het al kent.
–

Zen en de kunst van sukkeligheid

Maakte ik vanmiddag mee.
De nieuwe schoenen zijn nog niet ingelopen. Enkele tenen,  eigenlijk alles, voelden bekneld na een winkelronde. De bibliotheek bood uitkomst.

Aan de koffietafel gezeten was het een verademing ze uit te doen, dat zag toch niemand.

Ik las een stripboek en nog een tot mijn voeten waren bekomen.
Tastend vond ik de schoenen terug en trok ze aan en wat denk je? Niks zere tenen en van alles, het leed was geleden. Opgelucht liep ik op wolken naar fiets en huis. Volmaakt tevreden. Goeie dag geweest.

Vanavond zocht ik m’n sloffen en..

…zag dat ik de schoenen verkeerd om aanhad.
–