…schreef ik een boek
een heel dik boek
een heel dik boek
van minstens zestien vellen;
over Moortje onze kat
van ouders als een rechtend pad
en liefderijke zusmodellen.
Ook de school kwam aan de beurt
uiteraard in roz’ gekleurd
dan de kerk met god en hemel,
zaligzinnelijk gefemel
zaligzinnelijk gefemel
van engelen die braafheid kweelden
zoet als bloemen. Woorden streelden
en penseelden
zacht mijn kinderlijk geloof
voor realisme was ik doof.
Gehoorzaam schreef ik mijn verhaal.
—
Een kind is willig materiaal.
—
© Decomenik
Gelukkig is een kind instaat om zaken te verwoorden, ook al lopen werkelijkheid en fantasie soms door elkaar. Hans
LikeLiked by 1 persoon
En dan te weten dat ik nog geen jaar later me afzette tegen dit alles. Voor zover dat mocht 😕
LikeLike
Ik heb me altijd afgezet tegen nonnen. Ik vond dat een hatelijk soort mensen: gemeen, tegendraads en hypocriet, sjacherend met hun godsdienst. Ik had al snel door dat al die vromen helemaal zo vroom niet waren.
Ik schreef gedichtjes maar die gingen dan over natuur e.d.
🙂
LikeLiked by 1 persoon
Schoonmoeder noemde ze ‘zusters van liefde – krengen van barmhartigheid’☻
In ons dorp (NH) zaten ze ook maar ze gedroegen zich. Teveel concurrentie, denk ik. Een Openbare School, School met den Bijbel, paar dominees.
Ze hadden niet alles te zeggen. Gelukkig.
LikeLike