‘Niet zo dom lachen jullie.’
‘Lach niet zo stom.’
‘Lach niet zo stom.’
Menig geërgerde leraar maakte die opmerkingen, ook tegen mij. Resultaat was meestal nog meer gelach maar dan ingehouden. We begrepen het echt wel maar waarom meteen als ‘dom’ aangemerkt?
Hier dacht ik wel eens over over na. Een antwoord hadden we nooit, hoe kon je nu weten of je dom of juist pienter lachte?
Hier dacht ik wel eens over over na. Een antwoord hadden we nooit, hoe kon je nu weten of je dom of juist pienter lachte?
Thuis oefende ik voor de spiegel, ik zag geen verschil, het stond alleen maar raar zo je mond te vertrekken. Dat vonden broer en zus ook, ze gingen achter me staan en deden me na. Toen lachte ik zuur en dat is heel wat anders.
–
–
Hadden we in de les meer mogen lachen dan was ik nooit aan het spijbelen gegaan.
Niet eindeloos rondjes hoeven fietsen en kou hoeven lijden tot het tijd werd naar huis te gaan.
Geen smoesjes hoeven verzinnen tegen de dirk.
Kortom, lachen was gezond maar dat snapten ze niet op die rotschool.
–
–
Zo praatte ik mezelf schoon en dat diploma haalde ik ook.
Grijnzend liet ik het de leraren en leraressen zien.
Sportief lachten ze mee op één na maar die lachte toch al nooit.
–
–
BERTJENS 
En ik maar denken dat jij altijd een braaf meisje bent geweest ….
Vrolijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was ik ook. ’n Beetje 😇.
LikeGeliked door 1 persoon
Er zijn veel akelige leraren. Het beroep doet blijkbaar wat met een mens. Beroepshalve zie ik veel aardige, jonge mensen starten in het beroep. Na vijf jaar zijn ze onherkenbaar veranderd in zure, bittere mensen. Ik begrijp het niet. Ik ben altijd blijven lachen. Of toch meestal. Nog steeds. Humor is een krachtigst wapen dat je hebt als mens en leraar. Het probleem is dat sommige leraren zo bang zijn voor gezichtsverlies dat ze zichzelf helemaal verliezen. Het boeit me mateloos waarover je hier schrijft. Voor een klas hoort een vriendelijke, gelukkige mens. Iemand die jongeren nooit afsnauwt als dom of stom… dat is een gemene manier om gezag te houden.
Van mij krijg je een kus van de juf en ga je een bank vooruit omdat je zo graag en mooi lacht.
LikeGeliked door 2 people
Dankje wel, ook voor deze goede uitleg.
Niet alle onderwijzers waren klierig hoor, er zaten geschikte lui tussen van wie we konden merken dat ze het leraarsvak met liefde beoefenden.
Gelukkig maar.
Spijbelen had ik nooit mogen doen maar ja.Ik deed het.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik spijbelde ook en heb er vaak mijn broek aan geveegd. Kon veel beter, maar ja… zo gaat dat als je pubert. Het komt meestal wel goed als een mens er rijp voor is.
LikeGeliked door 2 people
Helemaal waar.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet zelfs niet meer of ik ooit gelachen heb in de school. Spijbelen deed ik niet, dat weet ik wel. Ik mocht nog niet eens de bus missen zonder groot orkest.
Is dom lachen niet lachen als de leraar iets lachwekkend deed?
😉
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien. Het lag een paar leraren en leraressen vooraan in de mond, kennelijk hadden ze niet veel op met pubers.
LikeLike
Hahaha…… misschien lach ik nu dom… geen idee!
Vroeger mocht je niet veel in de klas……. ik had op de MULO gelukkig 1 leraar met veel humor en ook op de lagere school had ik een meester die lekker gek met ons kon doen, maar het daarna ook weer snel voor elkaar kreeg om ons rustig te krijgen. Aan allebei bewaar ik goede herinneringen. Die van de lagere school leeft helaas niet meer.
Het wonderlijke is dat Edwin ze ook allebei voor de klas had!
LikeGeliked door 1 persoon
Zulke leerkrachten zijn goud waard, ze kregen de klas meestal weer op orde.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb heel veel gelachen en heel veel scholen bezocht. Gelachen met leraren en om leraren, maar op mijn resultaten had dat weinig invloed: die waren gewoon slecht. Ik heb alle schooltypes ‘doorlopen’ – of gestruikeld – en de hoogste niveaus afgemaakt in het volwassenenonderwijs, naast mijn werk overdag. Toen schoten de cijfers omhoog, in gelijke tred met mijn motivatie. Want daar werd ik niet lastig gevallen met normerende flauwekulvakken als gymnastiek, creatieve vorming en maatschappijleer en werd ik behandeld als een gelijke. Maar of die behaalde diploma’s nu ook een verschil hebben gemaakt?
LikeGeliked door 3 people
Die vraag kun je zelf het beste beantwoorden. Door de juiste motivatie heb je veel ingehaald.
Mijn schoolcarrière was niet indrukwekkend, een jaar college(brugklas), resterende vier jaar MULO. Die was niet moeilijk en bood veel tijd om te lachen, gym- en handwerklessen te vermijden en te spijbelen.
Flauwekulvakken zag ik op de LHNO(huishougschool mochten we niet meer zeggen), waar een van de dochters op zat maar dat is een ander verhaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Ook zonder vervolgopleidingen heb ik kansen gekregen en gegrepen, maar ik merk wel dat bij selectie de nadruk steeds meer de nadruk komt te liggen op opleiding en certificaten, ook als ze niets zeggen over individuele vaardigheden en kwaliteiten. En ik vraag me af of je tegenwoordig nog spijbelend je schooltijd kunt doorkomen…..dan kom je terecht bij bureau Halt. Krijg je nog net geen strafblad.
LikeGeliked door 3 people
Certificaten zeggen mij niet alles, werkgevers wel hoewel ze beter zouden moeten weten.
LikeGeliked door 1 persoon
Toch blijven mensen zo als jij belangrijk!
Het tweede kans onderwijs vind ik daarom belangrijk.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 3 people
Zeker Rob… heb ik afgezien met mijn dochter die al schoolmoe was op haar twaalfde… Gelukkig is daar nu het volwassenenonderwijs. Ze kan niet meer stoppen met studeren… Het moet niet meer hé. Ze doet het nu uit vrije wil… En voor de job die ze wil heeft ze wel dat diploma nodig.
LikeGeliked door 3 people
Dom lachen is het leukste. Gewoon zonder echte reden de slappe lach krijgen en gieren van het lachen. Hoe dommer hoe leuker 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Kennen wij elkaar ? 🙂 🙂 🙂
LikeLike