Huilen of lachen?

Over taal hadden we het; twee spreekwoorden door elkaar halen en andere ongein.
Prompt kwam de condoleance  van een verpleegkundige me voor de geest. Ze maakte een lief bedoeld taalfoutje dat we  ondanks het verdriet zeer komisch vonden.

Een broer was ernstig ziek, hij verbleef langdurig in een ziekenhuis. We bezochten hem wekelijks en verzorgden zijn was en persoonlijke spullen.
Na een jaar overleed hij.
Ons verdriet was groot; men troostte ons liefdevol en de betreffende verpleegkundige had het meeste begrip:
‘U zult Uw broer missen na zoveel bezoekuren,  de eerste tijd valt U in een leeg gat.’
Getroffen, tegelijkertijd op een lip bijtend bedankten we haar waarop ze nogmaals benadrukte: ‘…een leeg gat.’


Categorieën: taal

15 gedachten over “Huilen of lachen?

  1. Lachen en huilen liggen dicht bij elkaar. Bij mij toch. Ik krijg makkelijk de slappe lach als het zo ernstig of triest wordt… anderzijds, als iets leuk is, dan ga ik niet zo snel huilen. Maar ik kan me volledig inleven in wat je hier schrijft. Ik zou ook in een lach schieten bij zo’n opmerking in trieste omstandigheden. Het lucht even op en leid af van de drukkende zwaarte.

    Geliked door 1 persoon

  2. Het kan ook nog een zwart gat zijn.

    In elk geval is het zo dat iets lachwekkend de spanning wegneemt die er rond droeve zaken toch hangt.

    Spreekwoorden en gezegden door elkaar halen, gebeurt ook wel meer.

    Geliked door 1 persoon

  3. En toch moet ieder spreekwoord een keer door iemand voor het eerst gebruikt zijn…. Benieuwd of deze opgang maakt. Hij is trouwens wel bruikbaar als slogan voor begrafenisondernemers: “Val niet in een leeg gat, bij het afscheid van uw geliefde. Vul het snel en dan zand erover met een begrafenis van Ernst Rouvoet!”….of zoiets 🙂

    Geliked door 1 persoon

    1. Dat zal het zijn.
      Niet alleen jeugd, ook bij de iets oudere generatie is niet altijd veel kennis van spreekwoorden te merken. Onze kinderen leerden ze al niet meer. (1970 – ’80)

      Like

  4. Men wil zo graag en gebruikt dan de verkeerde woorden. Leest het niet echt meer na of is er van overtuigd de juiste snaar te raken voor hen die daar behoefte aan hebben. Ooit, in de jaren zestig van de vorige eeuw, ging er op het Gemeentehuis van Amsterdam een bloemlezing rond van allerlei zinsneden uit brieven van mensen die meenden recht te hebben op een of andere uitkering. Bron was de Gemeentelijke Sociale Dienst. Ik heb er kostelijk om gelachen…

    Like

  5. Zo heb ik me ooit tranen gelachen om een vriendin die me met trots vertelde dat ze een collega de WAO had ingeholpen hahaha. Uiteraard bedoelde ze dat ze haar behulpzaam was geweest. Plaag haar er nog af en toe mee, het was zo koddig 🙂

    Geliked door 1 persoon

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.