Dat we verdwaalden was ergerlijk..De kleine stukken bos tussen de plaatsjes kenden we als ons eigen erf, veel groter dan een paar vierkante kilometer waren ze zelden en dan nog, er stond altijd wel ergens een schuur, of wat vee in een klein bosweitje, als herkenningspunten. Nu echter was het licht uit.
–
Een kleine 10 km voor ons dorp was de weg afgesloten. Wegwerkers weigerden ons door te laten.
–
Een kleine 10 km voor ons dorp was de weg afgesloten. Wegwerkers weigerden ons door te laten.
‘Geeft niks, zei man, een stukje terug is een bospad langs de oude belt. Kom op.’
Ik aarzelde, het was zo nevelig. En dan de vele regens van de laatste dagen, waarschijnlijke glibberige paden, nergens een lantaarnpaal…
Hij sloeg al af, ik volgde.
Bij de eerste bocht stopte hij; ‘zet je licht maar aan, de mist wordt dikker.’
Verderop kregen we inderdaad gladde grond met kuilen. Weinig zicht en een naargeestige stilte die koud aanvoelde. Na veel lange minuten stopten we weer. ‘Vreemd.We hadden al op de grote weg moeten zijn.’
Verderop kregen we inderdaad gladde grond met kuilen. Weinig zicht en een naargeestige stilte die koud aanvoelde. Na veel lange minuten stopten we weer. ‘Vreemd.We hadden al op de grote weg moeten zijn.’
Over teruggaan durfde ik niet eens te denken.
Plotseling reden we tegen een planken hek. Er klonk een kletsende stap. Ritsel. Een raspend veeggeluid, vlakbij. Pfffff, een schurkende koe maakte ons niet bang.
We aaiden het beest -op gevoel- en gingen stapvoets verder langs het hek en warempel, we voelden straat.
‘Nu zijn we zo thuis,’ troostte hij.
Maar, wat raar, tussen de dichte mistflarden blonk water. Nogmaals stapten we af en keken naar de berm waarvan we een klein randje zagen.Vanaf dat randje was het nat. Hier moest toch een maïsstoppelveld liggen, was dat helemaal ondergelopen? We geloofden niet wat we bijna zagen, we vielen stil.
De andere wegkant was te mistig om te herkennen.
De andere wegkant was te mistig om te herkennen.
Voorzichtig fietsten we, het water langs de berm angstvallig in de gaten houdend, op wat ons het midden van de weg leek.
En kwamen eindelijk bij een bekende kruising.
De mist trok op, de schemer was een verademing.
–
–
Later, bij helder weer, reden we hetzelfde pad op, benieuwd waar we de weg kwijt raakten.
We konden het niet vinden.
–
–
BERTJENS 
Spannend verhaal in de mist!
LikeGeliked door 1 persoon
Achteraf wel. Toen waren we blij dat we eruit kwamen.
LikeGeliked door 1 persoon
In dichte mist lijkt alles anders en dan zeker door een donker bos, waar met zo weinig zicht alles op elkaar lijkt. In de auto vind ik het ook moeilijk, door het langzamer rijden lijken dingen niet meer te kloppen…… de zijstraat had er al lang moeten zijn! In de auto is het in elk geval warmer en als het lukt een goede parkeerplaats te vinden kan het daar even afgewacht worden, maar met de fiets ga je toch maar door……. eng!
LikeGeliked door 1 persoon
Het was ook eng, zeker toen we zagen dat het water gelijk stond met de weg. Door de mist van deze dagen zag ik het weer voor me.
Inderdaad, mist vervormt. En laat geen geluid door. Dan denk ik meteen aan die Londense moordenaar van lang geleden ☻
LikeLike
Dichte mist is niet leuk meer, mist is alleen mooi als er nog wel wat zicht is en de zon probeert er door te komen….. dan is dat stille juist mooi, maar het hangt er ook wel vanaf waar je bent. In het bos zijn en naar huis willen is ook bij minder mist niet echt fijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Helemaal waar.
LikeLike
Mooi geschreven Bertie.
Het doet me denken aan een vergelijkbaar avontuur met vrienden in Noord Groningen. En mist, en sneeuw, en een maanloze nacht. De vrienden konden hun eigen boerderij niet meer terugvinden, we hadden niet eens veel gedronken in het cafe iets verderop.
Het was voor het eerst dat ik een “engeltje in de sneeuw” zag, de vriend wierp zich radeloos in de sneeuw en maaide met zijn armen, hij wilde niet verder. We trokken hem overeind, lieten het engeltje achter, en liepen nog een kleine honderd meter verder. Daar herkende hij zijn eigen erf weer. Net op tijd.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit kan ik me levendig voorstellen en dan nog wel op het platteland.
Wat Ans al zei, in dikke mist ziet alles er anders uit. Mooi maar benauwend.
Het voelt ook anders, daar heb je niet eens drank voor nodig.
LikeLike