Het theelepeltjesgeheim

Verdwenen sokken, wanten, zakdoeken, voor de meeste mensen een bekend verschijnsel.
Je raakt ze op de gekste plaatsen en manieren kwijt, getuige de zakdoek die uit mijn broekspijp viel en waarop ik attent gemaakt werd door echtgenoot die me bevreemd aankeek. Ook maakten we het mee dat de hond een stuk ondergoed uit de wasmand pikte en er verzaligd op lag te slapen. Het zal onze lijflucht zijn geweest.
Uitgeleende carnavalsspullen en slaapfeestpyama’s, boeken en muziek zie je evenmin vaak terug maar dat lijkt heel gewoon.

Waar ik bij anderen nooit iets over hoor en wat hier schering en inslag is, is het wegraken van theelepeltjes.
Vroeger was het logisch, de kleintjes gebruikten vaak bestek in de zandbak.
Maar er zijn al heel lang enkel grote mensen in huis en die spelen echt niet met zand. Ik zelf ook niet.
Waar blijven die lepeltjes dan?
De afvoeren van vaatwasser en gootstenen hebben een rooster. Bij eventuele verstoppingen komen we ze nooit tegen.
Uitgeleend? Ik kan me niet voorstellen dat iemand zoveel theedrinkers tegelijk heeft.
Gestolen? Kom zeg, Blokkermerk, paar euri per bosje van tien.
Bestaan er theelepeltjes-fetisjisten? De meest vreemde voorkeuren komen voor.
Is het verstandiger op stokjes over te gaan, die kun je tenslotte zelf van de bomen plukken.
Of roeren met de vingers. Alleen, hoe zeg je dat tegen visite?
–