De zin van het leven?

–
Een vraag die zich al aandiende toen we leerden over biotopen, onstaan-leven-doodgaan, een oneindige cyclus. Het verband met onszelf was gauw gelegd en het idee dat je leven minder dan een fractie  (een nanoseconde kenden we nog niet) is van de eeuwigheid deed  me afvragen:  Is dit het nou? Is dat nou alles?  Zinvol leek me een veiliger term maar dat was niet precies wat ik bedoelde.
Later, in de greep van gezin-huisje-zorgen kwam die vraag terug.
Het maakte me somber,  ik begreep dat relativeren nodig was en de tijd in menselijk perspectief te zien.
Daarmee echter kwam dezelfde vraag op een andere manier naar voren: is dit het nou? Hebben we echt  nog 30, 40, 50 of meer jaren te gaan? Hoeveel ik ook van ons gezin hield, vond ik het een vreselijk vooruitzicht. Zoveel tijd je druk te maken….en dan ga je dood. Alleen maar om het leven an sich in stand te houden?
Ook deze gedachten gingen voorbij maar de vraag laat me nooit helemaal los.
–
Eeuwenlang hebben grote geesten zich gebogen over deze vraag. Er zijn diverse antwoorden gevonden, afhankelijk van de (morele) instelling die men heeft, van religieus tot ongelovig,  filosofisch, biologisch, wetenschappelijk en andere.
Voor elk wat wils maar ik kan me er niet in vinden.
Voorlopig heeft  niemand een alomvattende uitkomst die voor iedereen de oplossing zou zijn. Wie het weet mag het zeggen, ik zou het graag horen.
Het beste wat ik er van kan maken is: heeft iemand zin in het leven?
Dan heeft dàt leven zeker zin.
–