Pauze, ligstoel uitgeklapt.
-Wat nou weer, ga weg beest, ik hoef jouw jong niet.
Toen begreep ik dat ik droomde.
–
Zij. Diversen.
Veertien jaar, met stiekeme make-up en nieuwe nylons, (jongere lezers moeten zelf maar opzoeken wat ik bedoel) trokken we naar de kermis. De eerste die ik meemaakte in de nieuwe woonplaats, tevens de eerste zonder toezicht.
Alleen met een vriendin. De verwachting scoorde hoog, ik zou meegaan in een hollyholly. Deze attractie was nieuw voor mij; ze verzekerde me dat het onwijs goed was, veel jongelui hadden dan ook een kaart voor de hele avond.
Het bleek een lunapark met veel bewegende trappen, roltonnen en trillende bruggen.
Ze sprong geroutineerd op de loopband naar boven. Ik volgde, minder zelfverzekerd en bangelijk vergat ik de railing los te laten. Daar ging ik, bijna ondersteboven, in mijn blote nieuwe nylons.
Een helper trok me omhoog waarbij hij maar een heel klein beetje naar de jarretels keek.
Wat een begin, ik stierf bijna van schaamte en durfde hem niet meer onder ogen te komen.
Dan maar de botsautootjes in.
Er moet een kwaadaardig complot zijn geweest die avond: mijn autootje deed het niet; stuurloos werd ik grijnzend (rotjongens) naar alle richtingen gebotst en toen hij eindelijk reed ging hij achteruit.
Paniekerig rukte ik aan het stuur tot – alweer- een helper achterop sprong en me naar de kant loodste. Ik huilde bijna, stapte uit en verschool me in de drukte.
Ladder in een kous, diadeem verloren (wist niet waar), vriendin flirtte (zij wel), leven had geen zin meer.
Moedeloos ging ik naar huis, een derde uitdaging dorst ik niet aan.
Vroegen ze ook nog ‘Was het leuk op de kermis?’
‘Hartstikke!’
Elke keer denk ik bij het zien van de rijtoer aan dit liedje met die geweldige tekst.
De schrijfster was dan ook Annie M.G. Schmidt
Eens wilde ik graag iets romantisch doen met verse echtgenoot.
Zijn (en mijn) eetlust kennende besloot ik tot een luxe etentje want wat is er verrukkelijker dan samen genieten van een hemels maal en mooie wijn, klaargemaakt en geserveerd door je persoonlijke kokkin, te nuttigen in het zachte licht van de liefde?
Op de bewuste avond vulde ik hoogglanzende schotels met tongstrelende inhoud en zette ze op de zwoel gedekte tafel, een paar kaarsen er tussenin.
Hij kwam naar de eethoek, snuivend van de bijna verdovende geuren.
We aten. Ik genoot.
VE at in stilte, zwoegend met bestek, fronsend
Ik begreep het niet tot hij zei ‘Ik zie geen moer, kan de grote lamp aan?’
—-
© Bertie
De eerste doornappel.
Er groeien er nog meer, dus wie een trip wil… Er zit een fors risico aan, U bent gewaarschuwd.
Lees Doornappel
Opvallend weinig reviews, veel meer dan deze twee kwam ik niet tegen /boekhandels/afwezig-betool-khedairi/ en op Bol https://www.bol.com/
Mijn eigen saldo gaat niemand iets aan naar u mag gerust weten: ik ben niet rijk en zal het waarschijnlijk ook op latere leeftijd niet worden. Ook hier zit het meeste ‘kapitaal’ in een hoop stenen. Wijlen echtgenoot had indertijd een bord boven de voordeur willen spijkeren, met sierletters HUIZE RABO erop, dat zegt genoeg.
Enfin, das war einmal.
Maar stel je voor dat Rutte c.s. me als rijk aanmerkt? Overheidswegen zijn minstens zo ondoorgrondelijk als die van god.
Om die reden opende ik een geheime rekening op de Kaaimaneilanden. Elk overtollig eurootje stort ik daar, het nummer zit verborgen in de diepste krochten van mijn geheugen en mocht de overheid me op een zgn vermogen betrappen, kan ik altijd zeggen dat de krokodillen het hebben opgevreten.
Ergo, ik zit veilig arm te wezen.
–