Rijke ouderen?

Je kunt twisten over de termen.
Mijn ouders’ spaartegoed stelde pas op hun vijfentachtigste wat voor. Dat hadden ze goed bekeken gezien de kosten van hun naderend levenseinde. Koffietafels en zo.

Mijn eigen saldo gaat niemand iets aan naar u mag gerust weten: ik ben niet  rijk en zal het waarschijnlijk ook op latere leeftijd niet worden. Ook hier zit het meeste ‘kapitaal’ in een hoop stenen. Wijlen echtgenoot had indertijd een bord boven de voordeur willen spijkeren, met sierletters HUIZE RABO erop, dat zegt genoeg.
Enfin, das war einmal.
Maar stel je voor dat Rutte c.s. me als rijk aanmerkt? Overheidswegen zijn minstens zo ondoorgrondelijk als die van god.
Om die reden opende ik een geheime rekening op de Kaaimaneilanden. Elk overtollig eurootje stort ik daar, het nummer zit verborgen in de diepste krochten van mijn geheugen en mocht de overheid me op een zgn vermogen betrappen, kan ik altijd zeggen dat de krokodillen het hebben opgevreten.
Ergo, ik zit veilig arm te wezen.
–