Verliefde buurman 2

Het was maar een tikje
–
‘Frank,’ viel ik uit, ‘ik geef niets om je, dat weet je onderhand. Bovendien heb ik geen zin en weinig tijd. Ga opzij of ik maak stennis.’
‘Dan breng ik je wel naar huis…’
‘Geen denken aan en nu ga ik.’ Ik reed de kar een stukje naar voren om hem zachtjes tegen de benen te tikken.
‘Kijk nou wat je doet, je rijd me zowat van de sokken. …’ Gepijnigd greep hij naar zijn knie, hinkelde een paar moeilijke passen en leunde op mijn kar. ‘Nu moet je me naar de dokter brengen, ik kan zo niet rijden, aaauuu…’
‘Stel je niet aan, het was maar een tikje.’ Verontwaardigd rukte ik de kar van hem weg; daar was hij niet op bedacht en hij zeilde onderuit waarbij hij raar op zijn knie terecht kwam en deze nu daadwerkelijk bezeerde.
Verdorie, nu had ik het voor elkaar. Me verplicht voelend gaf ik hem een hand om hem overeind te trekken. Zwaar hijgend stond hij tenslotte rechtop, wuifde de behulpzame bedrijfsleider weg   -ja hoor, het gaat prima, ik rijd met deze mevrouw mee – en nam ongevraagd mijn arm.
– Ziezo,’ was zijn tevreden commentaar, ‘nu moet je wel…’
Wat te doen?
–
©Bertie
Wordt vervolgd.